In 1969 werd Dolle Mina opgericht. Dit was een linkse, radicale feministische actiegroep, die door ludieke acties de rechten van vrouwen wilde verbeteren. In de maatschappij was er nog sprake van ongelijkheid en achterstelling van vrouwen. Een groep ontevreden vrouwen en mannen wilden dit veranderen. De naam Dolle Mina kwam van de bijnaam van een belangrijke strijdster voor vrouwenrechten, Wilhelmina Drucker. Zij had de bijnaam "IJzeren Mina".
Op een een congres in 1970 stelde Dolle Mina een verklaring op met hun doelstelling. Deze verklaring Luidde: “Ervan uitgaande dat een rolverdeling tussen man en vrouw niet te verdedigen is op grond van biologisch onderscheid, stelt Dolle Mina zich een maatschappijverandering ten doel, die gelijke ontplooiingskansen voor iedereen en onafhankelijk van sekse mogelijk maakt. Dit kan worden verwezenlijkt door middel van sociale strijd, bewustwording en mentaliteitsverandering en daardoor beëindiging van de sociaaleconomische ondergeschiktheid zowel van man als vrouw”.
Met ludieke acties kreeg Dolle Mina veel media aandacht en ook de politiek toonde aandacht. Zo werd bijvoorbeeld Kasteel Nijenrode bestormd, waar een opleiding zat, die alleen toegankelijk was voor mannelijke studenten. Daarna verbranden ze een dameskorset. Dit deden ze bij het standbeeld van Wilhelmina Drucker. Later wilden ze aandacht vragen voor het ontbreken van openbare toiletten voor vrouwen. Ze bonden hiervoor openbare urinoirs dicht met roze linten. Ook streden ze voor goede anticonceptie en het recht op abortus.
Dit gebeurde met demonstraties en de leus "Baas in eigen buik". Ze streden ook voor gelijke lonen voor mannen en vrouwen. Veel van hun actiepunten zijn nog steeds heel actueel. In het maatschappelijk debat gaat het nog steeds over gelijke rechten en lonen voor mannen en vrouwen. Je zou dus kunnen zeggen dat de emancipatie van vrouwen nog niet klaar is.