Karol Wielki uważany jest za najważniejszego władcę wczesnego średniowiecza. W roku 771 został królem państwa Franków, które obejmowało także tereny późniejszych Niderlandów. Karol poświęcił całe swoje panowanie walce: przeciwko muzułmańskim władcom na Półwyspie Iberyjskim, Longobardom na południu, a także Duńczykom i Sasom w północno-zachodniej części starego kontynentu. Karol odniósł sukces, udało mu się bowiem powiększyć Państwo Franków niemalże do rozmiarów dzisiejszej Europy, a w dzień Bożego Narodzenia w 800 roku otrzymał od papieża tytuł Cesarza Zachodu.
W kierowaniu tak wielkim mocarstwem pomagali Karolowi wasale, nazywani też lennikami, którzy służyli mu "radą i pomocą". Mieli oni udzielać cesarzowi porad z zakresu kierowania państwem, a także walczyć w wojnach, w zamian za co otrzymywali od niego "lenno" czyli ziemię, z której mogli czerpać zyski. Wasale z kolei często oddawali otrzymaną ziemię w lenno swoim własnym lennikom. Początkowo umowy kończyły się w chwili śmierci wasala, jednak z biegiem lat lennicy zaczęli uważać lenno za własność dziedziczną i starali się uniezależnić od swojego pana.
Karol Wielki miał na terenie całego swojego królestwa pałace (paltsen). Cesarz przenosił się z pałacu do pałacu, omawiając sprawy ze swoimi najważniejszymi wasalami. Uważa się, że również w Nijmegen posiadał pałac Valkhof, z którego m.in. kontrolował sytuację w biskupstwie fryzyjskim i śledził poczynania swoich wojsk przeciwko pogańskim Sasom. Pierwszy biograf Karola, mnich Einhard, określił tę trwającą 33 lata walkę mianem "najdłuższej, najokropniejszej i najbardziej męczącej dla Franków wojny, jaką kiedykolwiek przyszło mu prowadzić".
Karol Wielki przywiązywał dużą wagę do oświaty, kultury i nauki. Sam miał wprawdzie olbrzymie trudności z zapisaniem własnego imienia, był za to ekspertem w dziedzinie matematyki czy astronomii i władał kilkoma językami obcymi. Zakładał szkoły, w której młodzież pochodzenia szlacheckiego kształciła się na przyszłych urzędników państwowych. Cesarz nawiązał także kontakt z przedstawicielami świata muzułmańskiego, między innymi z kalifem Bagdadu Harunem Al-Raszidem, który przekazał mu w darze słonia.
W ostatnich latach życia Karol osiadł w swojej posiadłości w Akwizgranie (nid. Aken), gdzie został pochowany w roku 814. Dawny pałac (palts) przekształcony został po śmierci cesarza w katedrę, w której można dziś oglądać tron i bogato zdobiony relikwiarz Karola Wielkiego.
Jeszcze za życia cesarza krążyły zdumiewające opowieści na jego temat. Po śmierci Karola wiele z nich zostało rozbudowanych i ubarwionych, a on sam zaczął być uznawany za świętego oraz jednego z największych władców w historii.
