Reddingswezen

Van roeisloep tot paardenreddingboot

Bij storm was Ameland in de tijd van de zeilvaart voor schepen al snel lagerwal. De wrakkenkaart hieronder laat zien dat in de afgelopen eeuwen talloze schepen voor de kusten van eiland vergingen. Er zijn weinig bronnen die vertellen hoe het met de bemanningen verging. Dat de een zijn dood, de ander zijn brood is, werd op Ameland wel duidelijk. Het jutten heeft de Amelanders altijd in het bloed gezeten en de restanten van een gestrand schip leverden geld op. In een van de eerste bronnen, het Memori Boeck van Cornelis Pieter Sorgdrager, wordt nauwgezet verslag gedaan van strandingen in de achttiende en de negentiende eeuw, en de opbrengsten daarvan. Zelfs de officiële geschiedschrijving van de KNRM vermeldt dat op Ameland in de eerste jaren van het georganiseerd reddingwezen het jutten vaak prioriteit had.