Thialf

Oorspronkelijk lag de ijsbaan Thialf in Heerenveen-Noord. Deze ijsbaan werd in 1892 aangelegd en de Thialfweg aldaar herinnert nog aan de locatie van die ijsbaan. Ook op luchtfoto's is nu nog steeds de noordelijke helft van de ijsbaan terug te vinden. Deze baan was een natuurijsbaan.

Op 14 oktober 1967 werd in Heerenveen-Zuid het ijsstadion geopend door prinses Christina. In 1986 werd de baan als tweede ter wereld overdekt, nadat een jaar eerder het Sportforum Hohenschönhausen in Berlijn zijn deuren had geopend. Architect was Architectenburo Van der Zee & Ybema, nu Alynia Architecten Harlingen bv.

In het seizoen 1986/87 sneuvelden in Thialf direct de tien belangrijkste wereldrecords in het langebaanschaatsen. Door de komst van overdekte banen op grote hoogte, met name die in Calgary en Salt Lake City, is Thialf zijn status als snelste baan ter wereld al lang kwijtgeraakt. Een enkele keer wordt hier echter nog een wereldrecord gereden, zoals in 2007, toen Sven Kramer tijdens het WK Allround het wereldrecord op de 10 km verbeterde. In het Nieuwe Thialf zal dit volgens ijsmeester Beert Boomsma nog sneller gaan.[1] Ondanks het nadeel van de hogere luchtweerstand blijft Thialf onder schaatsers een populaire baan. Dit komt vooral door het enthousiasme van het publiek, dat vaak nog wordt opgezweept door de muziek van dweilorkesten zoals de Blauhúster Dakkapel (inmiddels ter ziele), De Glasblazers en later ook Kleintje Pils.

Op de lijst van snelste ijsbanen ter wereld staat Thialf op de derde plaats, achter de banen in Salt Lake City en Calgary, die beide op meer dan 1000 meter boven zeeniveau gelegen zijn. Omdat Thialf 0,4m boven zeeniveau ligt is de luchtweerstand in vergelijking met hooglandbanen groot, dus kan er minder hard geschaatst worden. Het ijs is echter van zeer goede kwaliteit, waardoor Thialf de derde snelste schaatsbaan ter wereld is, en de snelste laaglandbaan ter wereld. Ook is het vanzelfsprekend de snelste ijsbaan van Nederland.