De val van de Berlijnse muur in 1989 en de aansluitende ineenstorting van de DDR vormden een zeldzame kans om de Duitse twee-deling en de Koude Oorlog op het Europese continent te zegevieren. De vereniging van Duitsland was de grootste uitdaging gedurende het kanselierschap van Helmut Kohl. Hij wist ook als geen ander dat de eenwording van Duitsland dat alleen in het kader van een toenemende Europese samenwerking uitgevoerd kon worden.
De omliggende Europese bondgenoten van de BRD waren niet allemaal even enthousiast over de hereniging van Duitsland. In het bijzonder Frankrijk en Groot-Brittannië vreesde dat Duitsland te machtig zou worden, Frankrijk hoopte dan ook de Duitse macht te kunnen onderdrukken door aan te drinken op nieuwe stappen in de Europese samenwerking. De Britse premier Margaret Thatcher was helemaal niet enthousiast zij heeft Duitsland altijd beschouwd als de vijand uit de Tweede Wereldoorlog, hierdoor was er ook nooit een goede werkrelatie tussen haar en Kohl.
Hoe meer er op Europees niveau samengewerkt kon worden hoe kleiner de kans dat Duitsland weer machtig zou worden. De Franse president Mittard drong daarom aan op een voorgaande monetaire samenwerking. Voor de val van de muur waren er in april plannen gemaakt voor de invoering van de Europese markt en de munt. Toen de muur gevallen was werden deze onderhandelingen steeds meer het onderwerp van gesprek. Kohl was bereid om de sterke Duitse D-mark op zij te zetten voor een gemeenschappelijk betaalmiddel, de euro.
Met de Duitse eenwording werd het conflict ten einde gebracht tussen oost en west, dat Europa sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog kende. Hiermee veranderde de context van de Duitse Europapolitiek.
Na enkele onderhandelingen met onder andere: Frankrijk, Groot-Brittannië, de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie kreeg Duitsland door ondertekeningen van het twee-plus-vier-verdrag (hierin stonden belangrijke afspraken voor de hereniging van Duitsland denk aan: erkenning van soevereiniteit, grenzen, terugtrekking van de buitenlandse troepen en garanties voor vrede en veiligheid) op 12 september 1990 in Moskou haar volledige soevereiniteit terug. De geallieerden die er nog waren deden afstand van hun rechten die ze nog hadden. Na deze vereniging lag Duitsland niet langer in de frontlijn van het Oost-Westconflict maar centraal in Europa.
Net zoals na de Tweede Wereldoorlog bleek een Europese samenwerking ook na de Duitse hereniging de belangrijkste factor om angst bij de omliggende landen weg te nemen.