Als we kijken naar de oprichting van de Sozialistische Einheitspartei Deutschlands (SED) op 21-22 april 1946 in de Admiralspalast in Berlijn, zien we één van de belangrijkste ontwikkelingen in het communistische blok na de Tweede Wereldoorlog. Voor een communistische kameraad is de fusie tussen de Kommunistische Partei Deutschlands (KPD) en de Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD) om de SED te vormen, een mijlpaal die de krachten van links in Duitsland verenigde om de gemeenschappelijke doelen van het oosten te behalen.
Het samengaan van deze twee grote politieke krachten was een direct gevolg van de druk en invloed van de Sovjet-Unie, die streefde naar eenheid binnen de socialistische beweging in Duitsland. Voor veel communisten vertegenwoordigde deze samensmelting een historische overwinning en een grote stap voorwaarts richting de verwezenlijking van een eerlijke samenleving gebaseerd op socialistische principes.
Ten eerste maakte de oprichting van de SED een einde aan de verdeeldheid binnen de linkse krachten in Duitsland aan. Tijdens de Weimarrepubliek waren de KPD en de SPD vaak tegenstrijdige machten geweest, wat leidde tot de verwoesting van de arbeidersbeweging en politieke verdeeldheid onder de arbeidersklasse. De samensmelting bracht deze verdeeldheid tot een einde en creëerde een sterke politieke macht die de belangen van de arbeidersklasse kon vertegenwoordigen.
Ten tweede bood de vorming van de SED een krachtig front tegen het opkomende kapitalisme en het imperialisme in het naoorlogse Duitsland. Door hun krachten te verenigen, zijn de communisten en sociaaldemocraten beter in staat om te strijden voor arbeidersrechten, sociale rechtvaardigheid en economische gelijkheid. De SED kon zo effectief campagne voeren voor de belangen van de arbeidersklasse en zich verzetten tegen de opkomst van rechtse krachten die de heropbouw van Duitsland domineerden.
Bovendien bood de fusie een kans voor communisten om meer steun te krijgen onder de mensen binnen de arbeidersklasse en de progressieve delen van de bevolking. Door samen te werken met de sociaaldemocraten konden communisten hun ideeën en idealen uiten naar een groter publiek en ze konden meer mensen aansporen te strijden voor sociale verandering.
De vorming van de SED was een teken van hoop en vooruitgang na de verwoestingen van de oorlog. Het vertegenwoordigde een nieuwe fase in de strijd voor een rechtvaardige samenleving, waarin de belangen van de arbeidersklasse centraal stonden en waarin de macht bij het volk lag in plaats van bij de kapitalistische elite.
Na de Tweede Wereldoorlog was de oprichting van de SED een belangrijke stap in de richting van een socialistisch Duitsland, waarin de arbeidersklasse de controle had over de productiemiddelen en waarin sociale rechtvaardigheid en gelijkheid werden nagestreefd. Voor communisten was het een moment van triomf en vastberadenheid om door te gaan met de strijd voor een betere toekomst voor alle Duitsers.