De meisjesweesjes in Delft

Evelien Masselink

Toen we het mooie voormalige Meisjesweeshuis konden betrekken realiseerden we ons dat dit een lieu de mémoire was: hier zijn meisjes jong naar binnen gebracht die groot leed hadden: ze waren hun ouders of hun moeder verloren. Ja, want destijds mochten jonge meisjes niet met hun alleenstaande vader wonen, ook dan moesten ze naar het weeshuis. Ze deelden hier hun verdriet en plezier met andere meisjes, en maakten van de plek hun eigen thuis. Boven de voordeur prijken twee beelden van weesmeisjes, en achter die deur is nog veel meer: een monumentale trap, een voormalige ziekenzaal, regentenkamers, een bedstee, een keuken, een naaikamer, en een zolder, waarover we later ook minder mooie verhalen hoorden.

Opening

In aanloop naar onze verhuizing en feestelijke opening in 2005 vonden we in het Delfts archief poppen met de kleding van de weesmeisjes: zo konden we voor onze opening dochters van medewerkers de kleding aantrekken die redelijk overeenkwam met wat de vroegere weesmeisjes droegen: let wel, ze liepen tijdens onze opening in zwart/wit, en dat was zondagse kledij, want door de week werd er in grijze schorten gewerkt.

Nog een mooi detail is dat we de zwarte jurkjes hebben laten maken, maar dat de witte schortjes echt 100 jaar oud waren. In 1 schort zit nog een herstelde winkelhaak, dat is zo mooi gedaan, als je het niet weet zie je het niet. Zo goed leerden de meisjes destijds kleding verstellen.

Oude weesjes

Na de opening gingen we soms ook open op Open Monumentendag. Heel leuk, want veel Delftenaren waren ook nieuwsgierig naar hoe ons mooie pand was verbouwd tot wat het nu is: een kantoor met behoud van monumentale details. En op zo’n Open Monumentendag kregen we ook een heel oude dame op bezoek: die had hier vroeger als weesmeisje gewoond! Ze vertelde honderduit, over de fijne sfeer, over de eenzaamheid, en over goeie en minder goeie weeshuismoeders. Later kwam via een ander kanaal ook nog een dame van 100 jaar oud met haar dochter en kleindochter langs. Zij bracht een fotoboek mee waaruit we nog mochten fotograferen. En ook zij had op zich een goede tijd gehad, over het algemeen, met af en toe een traan.

Het is bijna niet voor te stellen dat de zorg voor kinderen zonder moeder nog tot 1950 leidde tot wonen in een weeshuis. Wij koesteren de verhalen, en hebben alle informatie de we in de loop van de jaren ontvingen digitaal bewaard.