Londen en mijn tante Corrie

december 2018

Twee dagen en een nacht met mijn lieve tante Corrie in Londen.

Of ik met jou naar Londen wilde om de musical Hamilton te zien? Natuurlijk! Als de onervaren reisleider die ik ben ging ik aan de slag. Ubers, tickets voor het theater, een hotel, een leuk restaurant, wat hangt er zoal in het Tate?

Op de ochtend van vertrek voelde ik me niet zo goed, een op handen zijnde blaasontsteking, maar dit weekend met m’n tante zou me niet door de neus of blaas geboord worden, dus ik vertrok naar Rotterdam.

Naast elkaar in het vliegtuig, beide in slaap sukkelend. Ik herinner me de vele vliegtochtjes die jij en Ben maakten met papa en mama naar Moliets, en hoe mama altijd na afloop vertelde dat Corrie de hele vlucht 'heerlijk had liggen dutten'.

Als er iets genetisch bepaald is in onze familie lijn dan is het wel dat we onophoudelijk kunnen kletsen. Zo ook jij en ik in Londen. Van de Uber naar het hotel, van het hotel waggelend naar een leuk barretje (want je had erge last van je knie), lachen om hoe langzaam we gingen, van het barretje naar het restaurant, van het restaurant naar het theater; we kletsten aan een stuk door.

Je vertelde me verhalen over je jeugd en opvoeding die ik nooit gehoord had. Ik vertelde je dat ik dichter bij papa wilde komen omdat hij het klets-gen een stuk minder in zich droeg dan de rest van ons en we zaten met betraande ogen tegenover elkaar omdat we dan wel allebei een andere manier van omgaan met rouw hebben, maar de basis daarvan hetzelfde is.

Ik had tijdens de vlucht besloten dat ik gewoon niet naar de wc zou gaan gedurende de 48 uur dat we in Londen waren. Met terugwerkende kracht zou je dat een slechte beslissing kunnen noemen.

Toen we, na een fantastische voorstelling te hebben gezien, samen in een klein kelderkamertje in het Theatre District lagen en ik je had geholpen met het uit doen van je sokken, schreef ik een mail aan het dichtstbijzijnde ziekenhuis om te vragen of ze me konden helpen. Ik kreeg geen antwoord, het was inmiddels ook zondagnacht.

Op onze laatste dag bezochten samen Tate Modern en keken naar de mysterieuze luchten van Turner en de verbeeldingen van het vrouwelijk lichaam van de Prerafaëlieten. We spraken over relaties en aantrekkingskracht en stiekeme appjes en wat het betekent om je te verbinden aan en met iemand.

In het vliegtuig terug lagen we allebei te slapen. Jij omdat je dat nou eenmaal doet in vliegtuigen, ik omdat ik al m'n energie had verbruikt om overeind te blijven dat weekend.

Ik vertelde je hierover allemaal niks. Pas toen we weer op vaste grond in Rotterdam stonden zei ik dat ik me niet goed voelde en naar het ziekenhuis moest. Je vond het vreselijk om te horen en ik was blij dat ik het twee dagen stil had gehouden want de zorg op je gezicht vond ik pijnlijker dan m’n blaas.

Het is m’n meest nabije herinnering met jou, en een die ik ongelooflijk koester. Vooral omdat we nu allebei heel erg moeten lachen als we denken aan hoe ik koste wat kost dit weekend met je wilde beleven. Maar nogmaals: liever een nierbekkenontsteking dan dan ik dit weekend gemist had.

Carolien